Mijn zwangerschap

Ik ben Jessie de Graaf ben 14 jaar en ben 36 weken zwanger van een meisje.

Hoe kwam ik der achter?

Mijn ouders hadden al een tijdje een vermoedde dat ik zwanger ben omdat ik een buikje kreeg. maar ik zelf niet ik dacht komt door vet eten, want voelde me voor de rest prima was fit en was ook niet misselijk, en aan het begin was ik nog ongesteld dacht ik maar dat was bloedverlies. ook al werd dat steeds wel minder maar had wel vaker dat ik 3 maanden lang niet ongesteld ben dus had nog steeds geen vermoedde dat ik zwanger ben. Van me moeder moest ik wel de test gaan doen omdat me buikje nog wel steeds groeide de eerste test deed het niet en de tweede test was negatief. Ik was heel vrolijk want ik dacht yes ik ben niet zwanger, maar mijn buikje groeide wel door, ook al was die niet heel groot het groeide wel. En me navel begon ook uit te steken maar dacht er nog steeds niet bij na dat ik zwanger ben als meisje van 14 denk je daar niet aan denk je het zal wel. Maand later moes ik nog een test doen van me moeder ze vond me buikje nog erg dik worden, die test bleek negatief te zijn en ik geloofde het gewoon niet maar het was wel zo.

Hoe ga ik de mee om dat ik zo moeder ben?

Na de test konden we meteen terecht bij de huisarts en die vond mijn buikje ook erg klein en had hem verteld dat ik graag abortus zou willen, want 14 jaar en moeder worden zit niemand echt op te wachten. De huisarts wou graag me buik zien en zei dat ik op het randje zit dat ik of net wel of net niet abortus kan. En ik ging der heel erg vanuit dat ik abortus kon. De dag daarna konden we bij de verloskundige terecht om een echo te maken, de verloskundige kon al heel snel zeggen dat abortus niet meer kan. Toen stortte me leven ik wou niet meer dacht ik, toen zijn we gestopt met de echo omdat ik helemaal overstuur raakte en de verloskundige zei dat ik sowieso al 30 weken ben maar ze wist het niet precies omdat ik niet verder wou met de echo. Drie dagen na de echo konden we in het ziekenhuis terecht voor een echo om te kijken of ze gezond is en hoeveel weken ik nou precies ben. Toen ik haar weer op het beeldscherm zag voelde zo raar ik dacht me kleine meid maar vond het ook raar en eng om haar te zien, ze vertelde me al snel dat het meisje gezond is en dat ik 33 weken zwanger ben. Het was erg schrikken om te horen dat ik al zover ben en ik dacht nog steeds ik wik haar niet houden. Met de dag veranderde me gedachtes. ik begon van me meisje te houden en kreeg steeds meer een sterk moedergevoel. Na een paar dagen wou ik me meisje niet meer wegdoen ik wil haar gewoon bij me houden want is toch mijn kleine meid. En met veel geluk kan ze bij ons in de familie blijven zodat wij toch trotse ouders kunnen zijn en voor haar kunnen gaan zorgen.

mensen om me heen

Ik moes het ook tegen familie en vrienden gaan vertellen en dat vond ik heel eng ik dacht hoe gaan hun reageren straks laten ze me vallen. Me familie wist het al heel snel ik was heel bang dat ik het zwarte schaapje zou worden, toen ze het hoorde waren ze wel heel erg geschrokken maar krijg vooral veel steun van me familie. Ik kreeg ook al heel vaak de vraag van mensen ben je zwanger? En heb ik een lange tijd gezegd nee dat ben ik niet. Maar we buik bleef wel groeien en ik klaar was met al die vragen hadden we het maar bekend gemaakt, de ging van alles door me heeft ik dacht vooral dat we heel veel haat zouden krijgen. We kregen juist heel veel steun en positieve berichten, tuurlijk zaten der ook domme roddels en opmerkingen tussen maar daar trek ik me niks van aan, ik weet het zelf beter en krijg genoeg steun van me familie en vrienden, en mijn sterke moedergevoel zorgt er ook voor dat ik nog sterker in me schoenen sta.

Mijn ouders

Mijn ouders waren wel boos maar lieten ze niet merken, ze lieten wel merken dat ze teleurgesteld zijn maar dat snapte ik. Maar ze steunen me ook want voor hun is het niet makkelijk en voor ons ook niet. Me ouders zijn eigenlijk wel benieuwd na het meisje en vinden het nu wel leuk om een kleindochter te krijgen. Ik kreeg ook de opmerking straks word jij nog de zus van je dochter genoemd. Maar ik ben het gewend om die vraag te krijgen mijn moeder was zelf 19 toen ze zwanger was van mij, en we krijgen ook heel vaak de vraag is dat je zusje of je zus. Dus ik weet hoe het voelt om die vraag te krijgen. Me oma was 16 toen ze me vader kreeg en vooral zei steunt me ook en geeft me ook goeie tips, Hoe zei der mee is omgegaan.